Aynur: Şarkılarım Dağlara

Aynur, albümünün adı gibi bir "Keçe Kurdan", bir Kürt kızı... Tuncelili, 27 yaşında, 15 yaşından beri İstanbul'da yaşıyor... Öyle bir sese sahip ki, dağları dorukları insanın ayağına getiriyor... Serdar Ateşer, Kemal Sahir Gürel, Burhan Bayar, Aykut Gürel gibi isimlerin imza attığı modern aranjmanlarla Kürt müziğinde bir köşetaşı olan albümünü dinledik, Aynur'u sorulara boğduk...

Şarkı söylemeyi dağlarda öğrenmişsin, doğru mu?

Öğrenmek denir mi bilmiyorum, ama küçüklüğümden beri dağlarda, tepelerde, yaylalarda bağıra çağıra türkü söylerdim. Oralarda beni dinleyecek ya da eleştirecek kimse yoktu.

Tuncelilisin, değil mi?

Evet. Koyunları olanlar yazları yaylacılık yapar. Köylerinde yeşillik, otlak ya da mera olmadığı için en /yüksek yaylalara çıkarlar, koyunlarını otlatabilmek için. Nisan sonlarından eylül başlarına kadar... Biz Munzur'un bütün yaylalarına giderdik.

Dağların en yüksek yerlerine gidiyorsun ve oralar yazın ortasında bile karlı oluyor. Şimdi yollar yapılmış, ama eskiden göç katırlarla oluyordu, yükseklere kona kona gidiyorduk, mesela Çemişgezek'ten Erzincan sınırı bir buçuk ay sürerdi, inerken de aynı şekilde kona kona inerdik.

Tabii bu yaylalar bizim değil, kaymakamlıktan kiralanıyor. Orada büyük çadırlar kurulur, yazları çadırlarda yaşanır.

Neler söylerdin, yaylalarda bağıra çağıra?

Genelde yaşlılardan, büyüklerden duyduklarımı söylerdim, ağıtlar, türküler... Ama dağda, konserde gibi değilsin, "şu şarkıya başlayayım da bitireyim" demiyorsun, kafana nasıl gelirse öyle söylüyorsun...

Hiç susmadan söylüyordum, söylemeye doymuyordum. 15 yaşıma kadar oralardaydım ben. Öyle radyo dinleme, televizyon izleme şansımız yoktu. Bizim oralara çok geç geldi elektrik.

Ne zaman?

88 ya da 89 yılında geldi. Cemişgezek'te vardı, ama köylerinde yoktu.

Sizin köyün adı ne?

Doğan köyü.

Başka Kürtçe adı falan var mı?

Yok. Ama "Dokhan" diye söylenir, illâ Kürtçe olacak ya! (gülüyor)

Yaylalarda topluca müzik yapma gibi bir adet var mıydı, insanlar sazlarını da götürürler miydi?

Götürenler vardı, ama işten başını kaldırıp kimse saz çalamazdı ki. Koyunları otarırsın, süt sağarsın, peynir yaparsın...

Sen peynir yapmayı da bilirsin o zaman.

Meşhurdur bizim oraların peynirleri. Beyaz peynir, taze peynir, salamura, tulum peyniri... Gerçi tulum peynirini genelde büyükler yapar, ben yapamam. Az buz peynirden bahsetmiyoruz. Günde iki kere koyunlar sağılır: Birincisi sabah 10 civarları sağılır, sonra koyunlar tekrar götürülür, otarılır, bir de akşam 6'da sağılır... Akşamdan süt mayalanır, sabah tartıldığında 200-300 kilo peynir falan olur.

Bu işler arasında en zevklisi hangisiydi senin için?

Koyunları otarmak. Çünkü bağımsızsın. Mecburen koyun da sağardım, ama ne kadar kaçamak yaparsan o kadar iyi. İş bölümü yapılırdı, ben hemen koyunları otarma işini üzerime alırdım. 600 tane koyunla başa çıkmak da kolay değil tabii.

600 koyun ve sen tek başınasın! Sahi mi?

Evet. Gündüzleri kurtlar da olabilir. Bir kere 600 koyunla gidip 550 koyunla geri dönmüştüm. 50 koyunu kurda kaptırdım, (gülüyor) Kurtları gördüğümde koyunları bırakıp kaçmıştım.

Kaç kurtluk bir sürüydü?

İki kurt. Mesela ayı, bir koyunu alır, götürür, yer. Kurt ise bir sürü koyunu boğazından dişler, dişler, yaralayıp bırakır, sonra da birini alıp götürür. Kurdun böyle bir düşmanlığı vardır yani.

Doğayla böyle içice olmak etkileyici, değil mi?

İnsan elinin ulaşmadığı yerlere gidebilirsiniz. Orada birçok ses duyuyorsun: Su sesi, böcek sesi, kuş sesi, rüzgarın sesi, bir de kendi sesinin yankısı tabii...

Neden İstanbul'a göç ettiniz?

Güneydoğuda ve Doğudaki olaylar yüzünden.

Köyünüz boşaltıldı veya yakıldı mı, yoksa kendi tercihiniz miydi?

Hayır, ama baskı çoktu. Her iki taraftan da. Devlet tarafından gözaltılar oluyordu, gözaltılar sonrası ölümler oldu, bu durum insanlarda korku yarattı. Genelde gençler üniversite için köylerin dışındaydı. Yaşlılar da korkmaya başladı, bir süre sonra devlet yaylalara çıkmayı da engelledi. Köyde kalsalar koyunlar telef olacaktı... Eldeki malı satıp şehirlere göç ettiler: İstanbul, Ankara, İzmir, Bursa, Elazığ...

Yaylacılığın engellenmesinin sebebi ne?

İşte bilinen şeyler... Yardım yataklık suçlaması... Bir de, o dağlarda sürekli operasyon yapıldığı için, yaylacılık yapanlar askerlere engel oluyordu, onların düşüncesine göre...

Sen okulu nerede okudun?

İlkokulu köyde, sonra lise 2'ye kadar Elazığ'da okudum.

İstanbul'da akrabanız var mıydı?

Dayımlar önceden gelip yerleşmişlerdi, babam da kışları İstanbul'a gelirdi, peynir tüccarlığı yapıyordu. Olayların artmasıyla birlikte, burada ev aldı, hep birlikte geldik.

Baban İstanbul'a gelip gittikçe senin aklında bir İstanbul hayali oluşuyor muydu?

Tabii, bize cazip geliyordu, çünkü dağ ile köy arasında mekik dokuyorsun... Büyük bir şehir, karışık, hem güzel hem kötü bir şehir diye anlatıyordu. Kalabalığını, denizini, insanlarını, büyük binalarını, her şeyini hayal ediyorduk. Bunları hayal etmeye de vaktimiz yoktu ya... Yine de İstanbul'a gidersem ne yaparım diye kafamda canlandırıyordum, ilk yapacağım şey müzikle uğraşmak, diyordum.

Köyde türküleri Türkçe mi söylerdin, Kürtçe mi?

Türkçe'yi ilkokula başlarken öğrenmeye başladım, ilkokuldayken şarkı söyletmeye çalışırlardı, Türkçe şarkı bilmezdim. Hatta üç-dört sene boyunca tek bir şey söyledim Türkçe.

Neydi o?

"Küstürdün barışamam". Elektrikler geldiğinde, köyde ilk televizyonu babam almıştı ve Belkıs Akkale bu şarkıyı söylemişti. Ben de hemen ezberledim.

Yani, ilk öğrendiğin Türkçe türkü televizyon sayesinde.

Evet. Ki çok fazla televizyon izleyemiyorduk. Evde ninem vardı, televizyonu açtığımız zaman "çok bakmayın, biter" diyordu, "babanız gelsin öyle bakarsınız" diyordu ve kapattırıyordu televizyonu. Anlatamıyorduk, tekrar açınca kaldığı yerden başlamayacağını, (gülüyor)

Elazığ'daki okulda sesin dikkat çekiyor muydu?

Elazığ'da Atatürk Lisesi'ne gidiyordum, okulun veda partisinde beni de sahneye çıkardılar, iki tane Türkçe söyledim ve arkasından da bilinçsizce bir tane Kürtçe söyledim. Kürtçe yasak mı, okunmaz mı, böyle bir bilincim yoktu. Disiplin cezasıyla zar zor kurtardım. Hocalar salonu terk etti, ben de anlamadım, neden gidiyorlar diye üzüldüm... Müdür beni tehdit etti: "Seni polise göndereceğim, sen bölücüsün..." Aslında sınıfta herkes genelde Kürt olduğu için ve herkes köyden geldiği için, hepimizde iyi Türkçe konuşmak gibi bir heves vardı, şiveden kurtulmak istiyorduk. Genelde daha önce gelmiş olanlar Türkçe bilmeyenleri küçümsüyordu... İstanbul'da nereye yerleştiniz? Bahcelievler'e. İstanbul'u ancak bir-iki yıl sonra tanımaya, keşfetmeye başladım, ilkten bir yere çıkamıyorsun, ailen tepki gösteriyor... Lise sonu burada okudum, sonra da halk müziğiyle uğraşmak istediğime karar verdim. Türkü söylemek, bağlama çalmak istiyordum ve geldikten bir sene sonra, 1994'te ASM'ye (Arif Sağ Müzik) yazıldım.

Köyde hiç bağlama çalmaz mıydın?

Bizim evde yoktu, akrabalarda vardı, onlar için bağlama kutsal olduğundan dokunamazdık bile. Her perşembe cem evine giderlerdi büyükler. Orada dedeler çalıp söylerdi. Bağlama hevesi bende böyle arttı.

Köyde kadınlar bağlama çalmaz mıydı?

Bağlama çalan bir kadın figürü yok muydu hayatında? Hiç yoktu. O topluluk içinde bir ilki başarma isteği benimki. Onların düşüncesi, kızlar okula gidiyorsa okuyacak, okula gönderilmemişse de evlenip çoluk çocuk sahibi olacak...

Köyde ilkokuldan sonra kızlarını okula gönderen ilk aile benim annem babam ve dayımlardır. Ama tabii benim müzikle uğraşmamı değil, bir meslek sahibi olmamı istiyorlardı, "yeter ki oku!" diyorlardı.

Kaç kardeşsiniz?

Yedi kardeş. Dört abim üniversiteye gitti. Büyük ablamı ilkokuldan sonra okutmamışlardı ama, o azmetti ve burada dışarıdan liseyi bitirdi.

Kardeşlerinin sesleri nasıl?

Bizim ailede iyidir herkesin sesi.

Peki anneninki mi güzel, seninki mi?

Annemin sesi çok etkileyici.

Seninki de öyle. (gülüyor)

Benimki de güçlüdür, ama anneminki çok daha duyguludur. Söylediklerini yaşadığı için ve o yaşamı iyi bildiği için çok etkiliyor insanları. Annem çok meşhurdur oralarda. Genelde ağıt söylüyor. Elini atıyor kulağına, başlıyor söylemeye, o anda yazıyor.

Kürtçe mi, Türkçe mi söylemek istiyordun?

Bilmiyorum, sadece müzikle uğraşmak istiyordum. Hasret Gültekin Sanat Merkezi'ne gittim, sonra da Kürtçe'yi iyi öğrenmek için Stran Kültür Merkezi'ne... Kürtçe'yi unutmuştum, Tunceli'deki Kürtçe'yle Güneydoğunun şivesi farklıdır, ben hiç anlayamıyordum.

Benim okuduğum Kürtçe'den de kimse doğru dürüst bir şey anlamıyordu. Oralarda Şivan Pervver'i herkes dinlediği için, ben de dinlemeye başladım. Köydeyken müzikten anladığım, hep annemden duyduğum türküler, ağıtlardı. Bir de, köyde yaşlı bir deng-bej vardı, Ali isminde. O da çok güzel söylerdi, hep dinlerdim... Teypten müzik dinlemeye İstanbul'da başladım.

Bahçelievler'de, dağlardaki gibi bağıra çağıra türkü söyleme özgürlüğünü kaybettiğini hissettin mi?

Tabii ki. Hatta bir süre hiç söyleyemedim. Sonra öğreniyorsun, nasıl söylemek gerektiğini. Burası İstanbul, Munzur'un dağları değil!

Dağları özlüyor muydun?

Özlüyordum tabii. Hâlâ çok özlüyorum. Akrabalar aracılığıyla haberler geliyordu. Onun dışında, Tunceli'de neler olup bittiğini gazetelerden öğreniyorduk. O da çatışma, ölüm haberleri...

Tunceli milletvekili Kamer Genç 1998'de harika bir laf etmişti, "ülkenin kurtuluşu Cumhurbaşkanı Demirel'in ölümüne bağlı" demişti. Gazeteler adamın üstüne çullandı, "utanmaz", "densiz" gibi başlıklar atıldı. Ama Kamer Genç bu lafı şöyle açıkladı: "Ben o konuşmayı Tunceli'nin sorunlarını dile getirmek için yaptım, önce öyle bir politik sivri söylem çekeyim ki, kamuoyunda tepki yaratsın istedim. Başka şekilde konuşsam basında yer almıyor. Tunceli'de insanlar öldürülüyor. Hükümet oraya bakan bile göndermiyor. Gelsinler, açlığın ne olduğunu Tunceli'de görsünler..."

(gülüyor) Kamer Genç bizim Cemişgezek'le ilgili çok bir şey yapmıyor, genelde Tunceli merkeze, Ovacık'a hizmet ediyor. Oradaki insanlar memnundu ondan. Ama Cemişgezek farklı olduğu için pek ilgilenilmez.

Çemişgezek'in farkı ne?

Türkler de var. Hem Aleviler, hem Sünniler var. Oradaki Türklerin yapısı yüzünden Çemişgezek'tekilere gericilik unvanı takılmıştır. Oradaki Türkler devletle ilişkili olduğu için pek sevilmezler. Bizim köy Çemişgezek'ten farklıdır. Hem Alevi hem Kürt köyüdür.

Kasetten dinleyip sevdiğin ilk sanatçılar kimlerdi?

Hasret Gültekin, Abuzer Karakoç ve Şivan Pervver, sonraları da Nizamettin Ariç... Sürekli kaset dinledikçe, "ben de kaset yapayım" düşüncesi oluştu.

Kaç senesinde yaptın ilk kasetini?

Hemen, 1994'te. Biri "sesin güzel, sana kaset yapalım" diyor ve kasetin oluyor. Şimdi neler okuduğumu hatırlamıyorum bile. (gülüyor)

"Keçe Kurdan"a gelene kadar iki kasetin var, değil mi?

Evet, ikisi de Türkçe kasetti, ikincisinin adı "Seyir". 2001'de çıkmıştı. Ekonomik durumumu düzeltmek için yapmıştım. O çalışma da başarısız oldu ve o defteri de kapattım. Sonra da bir süre elimi ayağımı çektim. Ya bir yerlere gidip düşünerek kendime yoğunlaşmam gerekiyordu ya da tamamiyle bu işleri bırakmalıydım. Dernek gecelerinde falan konserlerim oluyordu. Sonra da bir üniversite konseri için Londra'ya gittim, altı aylık vize verdikleri için biraz kalmaya karar verdim ve orada Hasan Saltık'la tanıştım. Ondan sonra da bu albüme adım adım başladık.

Ekonomik rahatlığa ihtiyacın olduğuna göre, türkü barlarda neden çalışmadın?

Hiç düşünmedim, çünkü öyle yerlerin hem türküler için, hem kendin için tüketici olduğunu düşünüyorum. Şimdi artık türkü barların önünden bile geçemiyorum, bu iş çok abartıldı.

Sana epey teklif gelmiş olmalı.

Çok geldi, hâlâ geliyor. Prensip olarak böyle bir şey düşünmediğimi söylüyorum, anlamıyorlar. Şöyle diyorlar: "Bu ne biçim prensip? Sen türküyle uğraşıyorsun, nasıl türkü barlarda sahneye çıkmazsın? Bizim türkülerimizi söyleyebildiğimiz, kendimizi ifade ettiğimiz tek yer türkü barlar..." Oysa ben içki içenlere türkü söylemek istemiyorum, yaptığım şeyi anlamalarını istiyorum. Ben de içki içip kafam iyi olduğu zaman, kim ne söylerse hoşuma gidiyor. Bu pozisyonda olmak istemem...

Sahneye çıkmışsın, çok güzel bir şey yaptığını düşünüyorsun, fakat insanlar oraya eğlenmeye gelmiş, peçeteye yazıyorlar, içine de para koyuyorlar, "şunu oku!" diyorlar. Bu bana ters.

Peki adamların söylediğinde biraz haklılık payı yok mu? Sahiden de bu kültüre ait insanların kendilerini ifade ettiği yegâne yerler değil mi türkü barlar?

Şu anda tam tersi oldu. Herkes nefret ediyor türkü barlardan. Özellikle müzisyenlerde "bizim başka para kaynağımız olsa da, lanet olsun, gidip barlarda sürünmesek" düşüncesi var.

ilk zamanlar birkaç bar olduğu için zevkli geliyordu, sonra adım başı, Şirinevler'den Gazi Mahallesi'ne kadar her yerde türkü barlar açıldı, insanlar artık saz sesi duymak istemediğini söylüyor. Oysa insanlar durduk yerde sazdan neden nefret etsin ki?

Siz de iç savaş yüzünden 90'larda yaşanan o göçün bir parçasısınız. O yoğun göç olmasaydı, herhalde türkü bar sayısı bu kadar artmayacaktı. Bu göçün acısını azaltan bir yönü olmadı mı türkü barların?

Biraz da gençleri o içkili ortamlara çekme isteği var, bilinçli bir şekilde. Bir dönem çok rahatça izin verildi barların açılmasına. Ruhsat olayı bugün çok zor, ama o günlerde çok kolaydı.

Yani gençler politikayla uğraşacağına, gitsinler, barda içsinler gibi bir zihniyet mi vardı devlet güçlerinde?

Ben de bunu söylemeye çalışıyorum... Tabii iyi yanları da var, hiç türkü dinlemeyenler, bu barlarda türkü öğrenmeye başladılar.

Senin zaman içinde müzikal zevklerinde değişiklikler oldu mu?

Evet, dünyadaki müzikleri merak etmeye başladım. Yurtdışına gittiğimde müzik marketlerden çok CD'ler aldım. Yabancı müzik olarak ilk dinlediğim Aziza Mustafa Zadeh'di. Daha sonra Sima Bina'yı, Feyruz'u, Nusret Fateh Ali Khan'ı, Mercedes Sosa'yı dinlemeye başladım. Daha çok etnik müzikler...

Pop ya da rock ilgini çekmez mi?

Dinlediklerim var. Jimi Hendrix, Jim Morrison, Jeff Buckley, Leonard Cohen, Manu Chao... Jeff Buckley'nin sesinden etkilendim tabii. Ama genelde kadın seslerden daha çok etkileniyorum.

Ciwan Haco'nun İstanbul konserine gittin mi?

Hayır, onun burda müzikal anlamda tam bir konser veremeyeceğini tahmin ediyordum zaten. Tahminimde yanılmamışım, gidenler hep aynı şeyi söylüyor. Ama ben onu yurtdışında seyrettim, aynı konserlerde de sahneye çıktık. Ciwan Haco'yu ilk dinlediğinde, o güne kadar dinlediğin Kürt müziğinden farklı bir bakış açısı olduğunu düşünmüş muydun? 95'te ilk dinlediğimde anlamadım bile Kürt müziği olduğunu. Ciwan Haco'yu severim, ama Şivan Perwer'i dinlerken daha çok Kürt müziği dinlediğimi düşünüyorum. Şivan oraları tam yansıtıyor. Yurtdışında yaşıyor, ama yine de memleketini hissederek söylüyor. Bana daha yakın geliyor ve muhteşem bir sesi var. Şivan'la ilk tanıştığım zamanlar, sürekli onu dinliyorum. Viyana'da aynı konserde çıkacaktık. Kapıdan girdi, tanıştık, baktım, küçücük bir adam, "abi ben seni heybetli biri bekliyordum" dedim. (gülüyor)

Türkçe mi konuştunuz?

Tabii canım, çok kibar bir Türkçe'si var Şivan'ın. Zaten ben iyi Kürtçe konuşamıyorum, akademik Kürtçe'yi tam olarak bilemiyorum. Kulak dolmasıyla öğrendim Kürtçe'yi... Nizamettin Arıç de favorilerimdendir. Yaptığı işleri çok seviyorum, bazen her şeyini kendisi yapıyor. "Daye" albümünde her şeyi kendisi çalmış mesela. "Beko için Bir Türkü" filminin müzikleri de çok güzel. Geçmişinde TRT geleneği var, önce Türkçe albümler, sonra Kürtçe albümler yapıyor, Kurmançinin yanında Zazacayı da öğreniyor.

"Keçe Kurdan" albümüne başlarken neler umuyordun?

Herhalde üç senelik bir hazırlık safhası olmuş bu albümün. Üç sene boyunca gittim geldim Kalan Müzik'e... Hasan Saltık bana böyle bir teklifte bulunmuştu, ama ne olacağı belli değildi, ses güzeldi ama, ortada konsept yoktu. Yavaş yavaş başka projelerde yoğunlaştım: Anjelika Akbar'ın, Metin-Kemal Kahraman'ın kasetlerinde vokal yaptım...

Metin-Kemal'lerle çalıştıktan sonra da hayatımda çok şey değişti. Düşüncelerim klasik halk müziği formundan çıktı. Onların tarzını zaten çok beğeniyordum. Albümleri için ağıtlar okudum.

Ağıtları daha iyi yorumladığını mı düşünüyorsun?

Ağıtları iyi söylememin sebebi tabii yine köye dayanıyor. Köyde ağıtları genelde yaşlılar söylerdi, biri öldüğü zaman ölünün üzerine yakılırdı ağıt. Kadınlar ölünün etrafına toplanır ve sırayla ağıt yakarlar, adeta atışarak... Bizim köyün dışından biri ölünce çocukları götürmezlerdi, ama ben dayak yeme pahasına gider ve dinlerdim. Bunu Metin'e anlattığımda çok etkilenmişti...

"Keçe Kurdan" için başlama vuruşu nasıl yapıldı? İlk hangi şarkıları kaydettiniz?

İlk Serdar Ateşer'le çalışmaya başladım.

Neden Serdar Ateşer?

Hasan Saltık önermişti. Serdar'ın albümlerini dinledim, çok beğendim ve Kürt müziğinin böyle bir tarzın içine oturması bana cazip geldi. Serdar beni rahatlattı, ses olarak yapmaya korktuğum şeylerde bana cesaret geldi onun sayesinde.

Senin sesin için ne diyordu?

Doğa harikası! (gülüyor) Ona ilk olarak "Ahmedo"yu okudum ve Serdar çok heyecanlandı, bense onun heyecanını anlayamadım. Bana, "sen bu sesle her şeyi çok güzel okursun, ama en güzel Kürtçe'yi okursun" dedi. "Çok güzel bir sesin var ve ben senin sesine kendimden bir şey katacağım. Sesin sıradan bir ses olsa, ben kendimden bir şey katamazdım." Böyle konuşa konuşa beni motive etti. Serdar'la başladık ve diğer aranjörlerle devam ettik.

Bütün albümü Serdar'la yapmayı niye düşünmedin?

Buna ben tek başıma karar vermedim. Bazı şeyleri daha otantik, daha yöresel bırakmak istiyorduk. Sonuçta Türkiye'deki Kürtlere müzik yapıyorsun, onlara çok uzak kalmamak kaygısıyla davrandık.

Serdar'ın yaptığı düzenlemeler ortalama Kürt kulağına çok mu uzak geliyordur sence?

Öyle söylüyorlar. Bağlama, erbane, cümbüş kullanmamış olması, düzenleme tarzı farklı geliyor. Ama dinledikçe aslında çok uzak olmadığını görecekler...

Gazetelere Serdar'ın çılgın fikirlerinden bahsetmişsin. Nedir onlar?

(gülüyor) Serdar inanılmaz biri. Beyni dopdolu. Ben öksürüyorum, onu kaydediyor, gülüyorum, kaydedip kullanıyor. Serdar'dan çok şey öğrendim, acayip bir güven geldi, başka bir kapı açıldı önüme. Çalışırken genellikle sesim üzerine yoğunlaşıyorduk. Ama bana elektronik müzik de dinletiyordu, kendi çalışmalarını dinletiyordu, doğadan kaydettiği ilginç ilginç sesleri dinletiyordu. Munzur'daki yaylalara gitse, kim bilir orda da ne acayip şeyler kaydeder... Yazın gideceğim oraya. Şu anda bir kaset oluştu, çıktı, belki hâlâ içimde bilmediğim çok şey var. Yazın gidip tekrardan kendimi doldurup buraya geleceğim.

Tek başına yaylaya çıkıp bağıra bağıra şarkı söyleyecek misin?

Kesinlikle. Direkt yaylaya çıkacağım ve geçmişimi tazeleyeceğim. Doğayla iç içesin, yalan yok, sahtekârlık yok, saf, duru bir şey var karşında. Kelimelerle ifade edilebilecek bir şey değil. Uyurken rüyanı bile daha net görebiliyorsun. Şehirde öyle olmuyor, yarım yamalak rüya görüyorsun.

Hep sesinden bahsediyoruz ama, albümün bütünlüğü içinde sesin o kadar da gözümüzün içine sokulmuyor. Düzenlemeler çok başarılı, ve sesinin güzelliği, albümdeki güzelliklerden bir tanesi sadece.

Benim için bu iyi bir şey. Her bir aletin kendine göre bir rengi, güzelliği vardır, önemli olan bunları nasıl birleştireceğimiz. Benim onlarla, Serdar, Burhan Bayar, Aykut Gürel'le nasıl birleşeceğim çok önemliydi. Güzel oldu ve herkes de kendi içindeki müzikle benim sesimi birleştirdi.

Sözüyle müziğiyle bir şarkı yazarı kimliği sana nasıl geliyor? Çünkü bu albümde beste denemelerin de var.

Bu albümde pek yok, öbür albümde olacak. Bu işe fazlasıyla yoğunlaşmaya başladım. O gerçeğimi yeni keşfettim. Cesaretim yoktu, yapsam da çıkartamazdım.

Bir söyleşinde "Björk'le çalışmak isterim" demişsin.

Yabancı müzik dinlemeye başladiktan sonra Björk'ü farkettim ve çok etkilendim sesinden. O bütün dünyasını kendi yaratan bir kadın. Bana Hollanda'dan sadece kadın seslerinden oluşmuş karma bir CD göndermişti bir arkadaş. PJ Harvey'le Björk'ün bir düetini dinledim. "Satisfaction" sarkışıydı. O şarkıda iki kadının ses uyumu çok etkileyiciydi. ( DB/AO/NM)

* Aynur'la söyleşi Roll Müzik dergisinin Mart 2004/03 sayısında yer aldı. Dergide ayrıca, Selda, Duoud, Jimmy Scott, Swayzak, Betty Ween, Neil Young, Pixies, The Clash üzerine yazılar ve söyleşiler yer alıyor.