Mutafyan, Hayatındaki Dönemeçleri Hrant Dink’e 1998’de Anlatmıştı

* Bu yazıyı Agos gazetesinin 15 Mart 2019 tarihli 1187. sayısından aldık.

Yeni Patriğimiz Mesrob Sırpazan’a tebriklerimi sun­mak için birkaç dakika başbaşa kaldığımızda hep merak ettiğim şu soruyu sormaktan kendimi alamıyorum.

“Srpazan Hayr! Yaşamını­zın çok önemli bir dönüm nok­tasını bugün geçirdiniz. Hazır şimdi şöyle bir başınıza kalmış­ken, ‘Ruhani yaşamınızın önem­li dönemeç noktaları, basamak­ları, sizi etkileyen kişiler ya da olaylar nelerdir?’ diye sorsam nasıl cevaplarsınız?”

O kadar içten cevaplıyor ki kendilerinden “Bunu yayınla­yabilir miyim?” diye izin bile almıyorum. “Bu duygularını yayınlamalı ve herkesle pay­laşmalıyız” diye düşünüyorum.

Dalıp gidiyor Sırpazan ve anlatıyor.

“Bir insanın ruhani yaşan­tısı o kadar da ölçülüp biçilebilecek obje gibi bir şey değildir. Etkileşimler söz konusudur, yaşadığım olaylar muhakkak izler bırakmıştır hayatımda. Kendi ruhani hayatıma bak­tığımda, çocukluğumdaki en mutlu günler, şimdi anılarım­da belki de birbirine karışan dini bayramlardır.

“Evdeki anuşaburlar, boyalı yumurtalar, yeni Zadik giysileri, büyük­lerin evine el öpme ziyaret­leri ve uzun uzun yemek dolu masalar. Ağzına kadar dolu kiliselerde kalabalıklar arasında bizler yol açıp Khoran’a ulaşır­dık. Yani İstanbul’a has bir din kültürü, evle kilise arasında da bir ahenk vardı.

“Bütün bu ışıklı anılar için­de iki sima hemen aklıma geli­yor. Bunlardan biri yayam Verjin hanımdı. Çalgıcı Sokak’taki 7 numaralı küçücük evinde ben ve kardeşlerim için her zaman bir güç kaynağıydı. Ana babamızın önünde yapamayacaklarımızı bu küçük evde sonuna kadar yapabiliyorduk. Ruhani hayat­la özdeşleşmişti yayam bizim için.

“Ölen büyüklerin anısına Cumartesi akşamlan evde ‘Surp Asdvadz’ okuyarak tütsü gez­dirmesi veya yüzümüzü sabah yıkamadan ‘Pariluys’ dediği­mizde, yediğimiz tatlı tokatlar...

Haç bayramlarında Feridiye’den Balat’a kadar ‘Adak yürüyüşle­rimiz’... Kutsal Perşembe günü sabah Badarak’ından gece yarısına kadar orada sabahlamamız... Beyoğlu Kilisesi’ndeki nöbet­lerimiz... Tüm bunlar hep üze­rimde derin bir etki yapmıştır.

 “İkinci olarak Rahmetli Babam... Biz daha beş altı yaşın­dayken, bizim ‘Şabik’ giyinme­mize neden olmuştu. Evimizde her zaman belli başlı bayramların ilahileri söylenirdi.

"Fakat bir anı var ki iman hayatımda önemli bir dönüm noktası olmuştur. Amerika’da öğrenciyken, İstan­bul’daki İngiliz okulundan en yakın arkadaşım olan Petro, Memphis’e yanıma gelmişti... Benim okuduğum üniversiteyi görmek istiyordu. Petro ortao­kuldan ruhani konuları konuş­tuğumuz, Tanrı’nın varlığını tartıştığımız, yaz akşamları yıldızlara baktığımızda öteki galaksilerdeki yaşam hakkın­da çocuksu fikirler yürüttüğü­müz bir arkadaşımdı. Ameri­ka’ya gelişinin ikinci günü bir trafik kazasında onu kaybetti­ğimde, bu o yaşıma kadar haya­tımda tattığım en acı olay oldu. Hatta bir suçluluk duygusu da duydum Çünkü arabayı ben kullanıyordum. Her ne kadar tra­fik davasında beraat ettimse de onun ölmesi ve benim yaşa­mam, içimde bir yara olarak kaldı. Benim de ölmüş olmam gerekirken yaşadığım için bunu yeni bir başlangıç olarak gör­düm ve kendimi insanlığa adamak istedim.

“Üniversi­tedeki ilk kurslarım ekono­mi ile ilgiliydi. İlgi alanımı felsefeye, özellikle din felse­fesine çevirdim. Sosyoloji de ilgimi çekiyordu.

“Daha sonra Şınorhk Badriark’ı tanıyınca insanlığa hiz­metin Tanrı’ya hizmet ola­bileceğine kanaat getirdim. Tanrı’yla olan yeni bağıma sebep, anısını her zaman taşıyacağım Petro olduysa, kili­seye girişimin sebebi de beni gerçekten etkilemiş olan Şınorhk Badriark olmuştur.

“Yani bu dört kişi; Yayam, Babam, Petro ve Şınorhk Badriark bir şekilde benim ruhani hayatımın kilo­metre taşları oldular diyebili­rim. Boğos Arakyal’ın bir sözü vardır. ‘Şimdi ki İsa’dasınız her şey yenilendi artık’. Doğrusu o yeniliği tattım ancak eski anı­lar Hisus’daki imanı daha da derinleştiriyor.” (EKN)