Sevgili Kate Millett Bugün 83 Yaşında

23 Haziran 1998, The Guardian, Kate Millett

Kitaplarımın baskısı tükendi, Cinsel Politika'nınki bile. Annemin hayatı, "Mother Millett"i basacak yayınevi bulamıyorum. Bir yandan da iş arıyorum. Başlangıçta akademik yetkililer davetkâr ve nazikti; aslında varlıklı olduğumu, bu işi keyif için istediğimi sanmışlardı. Azıcık utanarak bana günümüzün kölelik ücretini teklif ettiler. "Sizi aramızda görmeyi ne kadar istesek de ödeneklerimiz kısıtlı." Şöhretli biri olarak değil, yıllarca ders vermiş, Columbia'daki doktorasıyla dikkatleri çekmiş, yayımlanmış sekiz kitabıyla kıdemli bir öğretim üyesi. Beni arayacaklarını söyleseler de, arayan soran olmadı hiç.

İş bulamayacağımı kavramaya başlıyorum. Para kazanamayacağım. Poughkeepsie'nin dondurucu soğuğunda tek tek Noel ağacı satmaktan başka seçenek yok. Geçen sonbahar Feminist Press, 12 aylık bir bekletmeden sonra Cinsel Politika'nın yeniden basımı için 500 dolar önerdi, dahası 2000'den önce basamayacaklarmış, zira genç ve popüler kadın araştırmacılardan şatafatlı önsözler yazmalarını isteyecekler. Temsilcim de, ben de bu teklifi memnuniyetle reddettik, sonraki 1000 dolarlığı da.

Yayınevleri kitabı yeniden basmayı reddederken, bir antolojide uzun bir alıntıyla Cinsel Politika Doubleday'in yüz yıl içinde yayımlamış olduğu en önemli on kitaptan biri ilan ediliyor.

Geçenlerde bir kitapta, "Feminizmi kim çaldı?" diye bir soru atıldı ortaya. İnanın ben çalmadım! Ne Ti-Grace Atkinson, ne de Jill Johnston. Hepimizin kitapları çoktan tükenmiş. Birbirimize pek bir yararımız olmadı. Güven sağlayacak sağlam bir birliktelik oluşturamadık. Bizim kuşaktan bazı kadınlar kendi başlarına mücadele ederken unutulmaya terk edildi. Ya da Shula Firestone gibi akıl hastanelerinde kayboldu... Bazılarını hayal kırıklıkları ölüme sürükledi: Maria del Drago canına kıymayı seçti. Ellen Frankfurt ve ilk feminist edebiyat dergisi Aphra' nın kurucusu Elizabeth Fischer da.

Elizabeth'le Greenwich Village'da eski bir hippi kahvesinde karşılaşırdık. Tımarhane Yolculuğu'nun bazı kasvetli bölümlerini yazarken, evin mahrem ortamında intihar düşüncesine kapılmayayım diye insanların arasına karışırdım. Elizabeth de bir ömür boyu emek verdiği kitabını bitirmişti ancak yayımcı bulamıyordu. Piyasa "kadın çalışmaları" uzmanlarıyla dolup taşmaktaydı. İkindi vakti bir şeyler atıştırarak gevezelik eder, dertlerimizi özenle birbirimizden gizlerdik. O zamanlar feministler birbirine açılmazdı. Her birimiz yalnızlığından ve başarısızlığından kendini sorumlu tutardı. Bilinç yükseltme grupları yoktu artık, dostlar da yoktu. New York konuksever bir kent değildir.

Elizabeth artık hayatta değil, onun hikâyesini anlatmak için yaşamam gerekiyor. Bir sonraki kuşağa kadınların kurtuluşu için verilen uzun mücadeleyi, tarihle, Amerika'yla, sansürle ilgili bazı şeyleri öğrenmelerini istediğim için onlara bunu anlatacağımı umuyorum. Ayrıca toplumsal değişimin kolayca gerçekleşmediğini, öncülerin ağır bedeller ödediğini, yalnızlığa mahkûm olduklarını ve nelere mal olduğunu bilmeden ardıllarının hazıra konmalarını.

Kadınlar neden kendi tarihlerini önemsemekte bu denli isteksizler. Hangi gizli utanç bizi duygusuzlaştırıyor? Yaşlılığa karşı birbirimize destek olacak dayanışmayı niye sağlayamadık? Ve artık kuşaklar arasında birbirini anlamakta büyük bir boşluk var, süreklilik ve yoldaşlık duygusunu büyük ölçüde kaybettik.