Gezi Davası kararları siyaseten ne anlama geliyor?

 Bugün verilen cezaların nedenini ve topluma etkisini anlamak için Gezi Direnişi'nin başladığı günlere gitmek gerekiyor.

Aslında Gezi başladığı andan itibaren iktidar açısından şok etkisi yarattı. Çünkü bu kadar kısa zamanda kitleselleşceğini kimse tahmin etmiyordu.

O dönemi hatırlayın, iktidar gücünü eline almış bir AKP ile karşı karşıyaydık.

Çevre duyarlılığı ile yola çıkmış bir protestonun bu kadar kitlesel hale gelmesi iktidar açısından beklenmedikti.

Üstelik o dönemlerde Arap baharı gibi halk hareketleri yaşanıyor olması nedeniyle bir yerden de korkuya dönüşmüştü. Ki bu korkuyu ta o zamanlardan itibaren Gezi’ye yönelik iktidar açıklamalarından anlıyorduk. Hiçç bir şekilde protestoya katılanlarla uzlaşmayan bir dil vardı.

Hatta bunu geçenlerde Ali Babacan da bir söyleşide açıkladı. “O dönemim başbakanı ile defalarca uzlaşın konuşun en azından taleplerini dinleyin dediğimiz hale ikna edemedik” dedi.

Tam olarak Erdoğan o dönem, Gezi’ye katılanları dinleyip “biz halkımızın istemediği bir şeyi yapmayız” deseydi bugün geldiğimizde nokta olmayacaktı.

O dönem Gezi döneminde eylemlerin kriminalize edilmesi buna polis müdahalelerinin neden olması bugünü hazırlan bir süreç oldu.

Gezi’nin hemen sonrasında, protestolar yaşandıktan sonra “Milli irade mitingleri” yaptı. Öyle bir hava yarattı ki sanki Gezi, milli iradeye karşıydı, sanki bu protestoların amacı milli iradeyi yok etmekti.

Gezi’yi milli iradeye aykırı diye göstermeye çalışıyordu oysa protestolara katılma hakkı en önemli siyasal araçlardandır.

Protesto bir demokratik katılım hakkıdır

Biz demokratik katılımdan söz ediyorsak eğer medya ifade özgürlüğü bunun en önemli araçlarındandır. Bir aracı da protesto hakkıdır ve bu da yurttaşların iktidar denetlemesiyle olur.

Sadece gidip oy vermek değildir. Dünkü sonuç bize iktidarın artık ustalık devri ilan ettiği o dönemden itibaren protesto hakkımızı dahi yok sayması, sayacağı oldu. Bu karar, demokrasiden uzak bir dönemin bizi beklediğini ve en ufak bir protestonun bile “iktidarı devirmeye” yönelik lanse edileceğinin göstergesi oldu.

Ayasofya, İstanbul Sözleşmesi ve bu karar…

Bu karardan çok üzgünüm. Çünkü bu süreci hep birlikte gördük. Önce Ayasofya’nın dönüştürülmesi, sonra bir gece yarısı İstanbul Sözleşmesi’nin iptal edilmesinde gördük. Şimdi de bu karar geldi. Dikkat edersiniz hepsi de kendi kitlesi açısından önemli kritik eşikler içeriyor.

Bu son aşama ile iktidar diyor ki ‘Ben her şeyi yapabilirim.” Seçmene de muhalefete de koru yaratmak istiyor. Seçmenine önereceği bir şey kalmadı. Kendisine tehdit olarak gördüğü her kesimle size istediğimi yaparım mesajı veriyor. “Benim her şeyi yapabilme gücüm var” diyor.

Türkiye’de seçim iktidarı dönüştürecek bir araç olarak halen bir seçenek. Seçimi tümüyle yasaklayamaz, fakat ona yol açacak bir strateji izleyebilir.

Muhalefet da iktidardan pek farksız değil. Bir çözüm önermediği gibi aynı dili kullanıyor. Oysa protesto hakkı anayasal bir hak bunu vurgulamıyor, “sandık var sandıkta değişecek” diyor. Oysa gösteri hakkının meşru olduğunu önce muhalefet gösterirse toplum da gösterir.