Mavi Hayatlar, Pembe Hayaller

"Pembe"nin bir erkek için ne derece "yıkıcı" bir renk oldu­ğunu on yıllar öncesinde nefis bir pembe tişörtle insan, daha doğrusu "erkek" içine çıkınca karşı karşıya kaldığım alaycı baskıyla öğrenmiş biriyim.

Bugün pembe renk, erkek dünyasında (özellikle gömlek- kravat tercihi olarak) eskisi kadar "tu-kaka" edilmiyor bel­ki, ama o yine de bir risk faktörü. Bir televizyon programına çok sevdiğim pembe gömleğimle çıktığımda ne söylediğim­den çok ne giydiğimin içerisinde yer aldığım "akademik" er­kek oymağında nasıl mesele yapıldığını ve toplu bir eğlen­celi "yazık" lama ayinine maruz kaldığımı hatırlıyorum me­sela!..

Gençliğimizden orta yaşlılığımıza peşimizi bırakmadı şu "pembe sendromu" vesselam...

Pembe, malûm, erkeğe değil kadına uygun sayılan bir renk. O, kadını, mavi ise erkeği simgeliyor. Ve çok küçük yaşlardan itibaren kız çocuklarına pembe giysiler, eşyalar, araç-gereçler alınırken oğlanlar için tercih, maviden yana yapılıyor.

Böyle koşullanıyor ve alıştırılıyoruz erkeğin mavi, kadının ise pembe rengin taşıyıcısı olduğu, olması gerektiği düşün­cesine... Kadında maviyi çok fazla dert etmesek de erkekte pembeyi ciddi sorun yapıyoruz. Erkekte pembe, bir uçta feminenlik, öbür uçta "gey"lik iması, imajı ve işareti oluşturu­yor. (İngiltere'de kozmetik endüstrisi bünyesinde erkek eş­cinsel tüketicinin finansal katkısını anlatmak için kullanılan "pink pound" tabirini de burada tekrar hatırlayalım!)

Ama bizim koşullanma, alıştırılma diyerek esasen "kültü­rel" olduğunu ileri sürdüğümüz bu renk sembolizminin as­lında "doğal” olduğunu ileri sürenler de mevcut. Misal, bir gazetede göze çarpan şu haber:

“Güney Koreli fotoğraf sanatçısı JeongMee Yoon 'Pembe ve Mavi' isimli projesiyle, kız ve erkek çocukların renk seçimi­ne ışık tuttu. Birçok çocuğu odalarında eşyalarıyla fotoğraflayan Yoon, hiçbir kültür ve ırk farkı gözetmeksizin kızla­rın pembeye, erkeklerin maviye yöneldiğini belgeledi.” (Sa­bah, 15 Eylül 2010).

Tabii bu "belgeleme"nin gerçekten tüm insanlık üzeri­ne hüküm verecek genişlikte olup olmadığını haberden öğ­renemiyoruz. Kalahari Çölü "Kung San"ları, Kutup "Eskimo'ları, Avustralya "Aborijin"leri veya Amazon "Yanomamö"leri bu belgelemenin kapsamında mı değil mi, orası meçhul. Ama haberin devamında bu cinsiyet endeksli renk sembolizminin "doğal"lığı iddiasıyla hayli çelişkili şu bil­gi yer almakta: "Yapılan araştırmalara göre, ilk kez 1914 yı­lında ABD'de bir gazetenin annelere, kız çocuklarına pembe şeylerin yakıştığı tavsiyesinde bulunduğu öne sürülüyor. Er­kek çocukları için de mavi rengin Birinci Dünya Savaşı so­nunda öne çıktığı tahmin ediliyor."

Haberdeki bu sözler, bizi "Pembe-Mavi" sembolizminin doğal bir "ayrım"dan çok kültürel bir "ayrım(cılık)" olduğu görüşünde ısrar etme yoluna yeniden sokuyor. Söz konusu renk atfının aslında hiç de masum olmadığı, "seksist" (cinsi­yetçi) bir temele dayandığı, bu nedenle de sosyo-politik, bel­ki daha da doğrusu "sekso-politik" bir perspektiften yorum­lanması gerektiği düşüncesini pekiştiriyor.

Bunu yapmaya çalışalım!

"Pembe-Mavi" ayrıştırması, kadınla erkek arasındaki (er­kekten yana) eşitsiz farklılaşmanın, bunu "norm" haline ge­tiren ataerkil sistemin ve bu sistemi pekiştiren erkek cinsiyetçiliğinin bilinçdışı ama en etkili şartlandırmalarından bi­ridir.

Dünya üzerinde en çok göze çarpan renk hangisi sorusu­nun cevabı açık: Yeryüzünün dörtte üçünü oluşturan de­nizler mavi; gökyüzüne gözümüzü çevirdiğimizde gördüğümüz renk mavi; uzaydan baktığımızda dünyanın rengi mavi...

Mavi, dünyanın ve hayatın rengi olarak çıkıyor ortaya. Dolayısıyla erkeği bu renkle simgelemek hiç de tesadüfi de­ğil gibi geliyor bana...

Erkeği ev-dışının, uzak diyarların alabildiğine özgür hava­sına layık gören ataerkil yapılanma, kadına ev-içinin sınır­layıcı, kısıtlayıcı, mahpus havasını reva gördü binlerce yıl... Günümüzde bile tamamen aşılamamış bir ayrım bu: Kadın ve ev (içi), erkek ve (dış) dünya...

Bugün kadın-erkek eşitliği konusundaki tüm hassasiyete ve feminist mücadeleye rağmen dünya üzerindeki sermaye­nin yüzde 99'u hâlâ erkeklerin elinde.

Tarihi hep erkekler "yaptı" ("History" gerçekten de "His Story" yani!)... İnsanın, insanlığın cinsiyeti "erkek" (insa­noğlu", ademoğlu", İngilizce "mankind", vs.)... Hayata yön verenler de hep erkek oldu: Hiç kadın peygamber yok; he­men hiç kadın filozof yok; hiç denecek kadar az kadın âlim- bilgin var.

E, daha ne olsun: Bu dünya erkeğin dünyası olunca onun rengi başka kime uygun düşer ki?!

Ve dünya hayatından, insanlık serüveninden dışlanmış, ev-içinin parantezinde yaşayan kadının "hayaller"inden baş­ka nesi olabilir ki? O yüzden de yumuşaklık kadar hayal­lerin de rengi olan pembeden başka onun halini (hali pürmelâlini) daha iyi ne simgeleyebilir ki?!

Sözün özü: Mavi, hayatın, pembe ise hayalin rengi... Ve erkek "masmavi" hayatı alınca, kadının payına "pespem­be" hayaller kalıyor. Eşitsizlik de böylece inanılmaz anlam­lı bir renk sembolizmiyle meşrulaşıyor. Bunu sarsacak giri­şimler, erkeğin pembeye meyli örneğin, hâlâ hiç de yabana atılamayacak alay ve aşağılama yollu eril-politik yaptırımla­ra uğruyor.

Hayatım buna örnek: Çocukluğumdan itibaren söz ko­nusu cinsiyetçi koşullanmanın sonucu mudur, değil midir bilemesem de en sevdiğim renk maviydi gerçekten... Son­ra maviden sıkıldım ve pembenin sihrini keşfettim, ama iş­te yukarıda zikrettiğim üzere "erkeklik duvarı"na toslamam çok zaman almadı.

Şimdilerde en çok tercih ettiğim ise turuncu ya da diğer adıyla portakal rengi... Belki de ataerkillikle "içten çatışma" sürecinde halihazırda vardığım nokta bu.

"Portakal, orda kal" yani!.. (TA/EKN)

* Bu yazı, Tayfun Atay’ın “Çin İşi Japon İşi, Cinsiyet ve Cinsellik Üzerine Antropolojik Değiniler” kitabından alınmıştır. İletişim Yayınları, 2012