onaltımartbindokuzyüzyetmişsekiz

Abdullah Şimşek, Baki Ekiz, Cemil Sönmez, Hamdi Akıl,
Hatice Özen, Murat Kurt ve Turan Ören'in anısına...

Sabahın köründe başlayan diş ağrısı, gözünden uyku aktığı halde onu yatağından kaldırdı. Buzdolabında bulduğu, dibinde bir parmak kalmış rakıyı acısını kesmesi için bir süre ağzında tuttu. Ev arkadaşını uyandırmadan sessizce giyinip dışarı çıktı. Gömleğini, yakasındaki koyu kir çizgisini fark etmesine rağmen, ‘bugün de idare eder’ düşüncesiyle yine giymişti. Merdivenleri çıkarken kahverengi kazağının üzerine giydiği haki parkanın tozunu üstünkörü silkti. Apartman kapısından çıkar çıkmaz hiç sevemediği sisli ve kirli bir havayla karşılaştı. Yağmur yağmadığına içten içe sevinerek durağa doğru yürüdü. Otobüs bekleyen kalabalık içinde kaç kişinin, onun gibi su alan ayakkabıları vardır diye merak etti. Bu kör karanlıkta işe gitmek için otobüs bekleyenlerin neredeyse hepsi onun gibi altı açılmış ayakkabıyla dolaşırlardı elbette. Yolun karşısında babası ile amcasını andıran iki kasketli adamı görünce unuttuğu diş ağrısı geri geldi. Babası kulağının dibine kadar gelip konuşacaktı: “Yahu, siz kim, işçiyi-köylüyü kurtarmak kim, gidin okulunuza akıllı uslu, mezun olun; kurtaracaksanız iş güç sahibi olduktan sonra memleketi kurtarın, öyle anarşist olursanız ya hapsi boylarsınız ya da maazallah mezara girersiniz... Boşuna yolluyoruz bunca parayı sana, ama anana laf geçiremiyoruz ki, daha ay geçmeden ‘yolladın mı oğlanın parasını’ diye başımın etini yiyor. Bir defa ‘param yok, yollayamadım’ dediydim de, Gölbaşı’ndaki babadan kalma tarlayı satmaya kalkıştıydı, oğlan yabanda aç bilaç kalmasın diye, neymiş efendim, ‘okuyup büyük adam olacakmış.’”
Onları sadece dinledi, ne babasına ne de amcasına açıklamaya kalkıştı, sessizce ve büyük bir inançla konuştu: “Sevgili baba, dinle bak; sana neler anlatacağım: Ülkemiz iç ve dış sömürgeciler tarafından yönetiliyor, emperyalist sistemin siyasi aktörleri ulusal burjuvazi ile işbirliği yapıyor, ağaların ve beylerin her istediklerini yerine getiriyor. Zor ve kötü koşullarda fabrikada alın terini döken işçiler ve toprağa bulanmış sefalette yaşayan köylüler için tek kurtuluş yolu, bu sömürü düzenini ortadan kaldırmaktır. Bütün emperyalist güçler, biz devrimcilerin önderliğinde yok edilecek, yerine işçi ve köylü sınıfının egemen olduğu, sömürü düzeninin ortadan kalktığı, dış ve iç işbirlikçilerin bir çırpıda kovulduğu, ezilen ve sömürülen insanların iktidarı ele geçirdiği yeni bir düzen kurulacak. Adına sosyalizm dedikleri bu düzen sayesinde tam bağımsız bir ülkemiz olacak, işçi-köylü sınıfının çıkarları özgürlük içinde yeniden şekillendirilip, yeni kanunlara, yeni ordulara, yeni kadrolara dönüştürülecek. Bu hedefe ulaşmak için verilen mücadelede tek başına olmak hiçbir işe yaramaz, mücadele örgütlenerek sürdürülmeli.   Devrimcilerin belirleyeceği yol ve yöntemle hedefe ulaşılacak; bundan hiç kuşkunuz olmasın… Ben de seçtim yolumu, örgütlü mücadeleme ne olursa olsun devam edeceğim, ezilen halk adına gerekirse canımı feda etmekten çekinmeyeceğim. Devrimci sol içerisinde, kurtuluşa kadar, halkın sesi olarak, ilerici gençler arasında, devrimci gençlikle beraber, halkın kurtuluşu uğruna, aydınlık hedefiyle, işçi sınıfı ve köylü sınıfının özgürlüğü için devrim idealinden ayrılmayacağımı bilmenizi isterim.”
İçinden gelen bu coşkulu ses sustuğunda otobüse bindiğini fark etti. Aralanan sisin altından çıkan denize gözleri takıldı, öylece arka sahanlıkta dikildi. Eminönü’nde indikten sonra yokuşu tırmanıp Süleymaniye Camisi’ne varacaktı. Arnavut kaldırımını adımlarken, -sağcıların bölgesi Beyazıt tarafından ölüm tehlikesi nedeniyle geçemeyen solcu öğrencilerin kullandığı bir yoldu bu-, birkaç kişi selam verdi. İnsanların yürürken karşı karşıya gelince selamlaşması hoşuna gitmişti ki bir anda etrafı küçük bir köpek ordusu tarafından kuşatıldı.  Uluyan hayvan sembolüne bağlı kişilere taktıkları ismi hatırlayıp ‘işe bak, dört ayaklı köpekler tarafından sarıldım’ deyip hafiften gülümsese bile annesinden sık sık duyduğu söz ile yoluna devam etti: Hayırdır İnşallah!
Arkadaşları ile buluştukları kahvehaneye girdi, her zamanki masasına yanaştı, seyrek örgülü, mavi-beyaz kareli örtüyü düzeltti, her oturuşunda gıcırdayan tahta sandalyeye çöktü. Giriş kapısının sağında, turuncu renkli çirkin buzlu camla bölünmüş çay ocağının ahşap tezgâhına baktı. Aradan kafasını uzatan ocakçı, üç dakikaya kadar çayın deminin hazır olacağını söyledi. Sesi, tavandan duvara inen kireç boyalı beyaz tonozda yankılandı. Külliyenin birinci medresesi olan bu yere henüz hiçbir arkadaşı gelmemişti. Hemen yanında Mimar Sinan’ın ikinci medrese diye yaptığı bölüm neredeyse yarı yarıya dolmuştu. Masaya gelen çayı, dişi yine sızlamasın diye soğutup içmeyi düşünürken, caminin büyük kubbesinin altındaki yarım kubbelere ve kemerlere takıldı gözü. Neredeyse üç kademe aşağıya inmesine rağmen, kubbelerle kemerler bütünüyle orantılı dizilmişlerdi. Avlu duvarının önünde gördüğü müthiş azimli, tespih ve kartpostal satıcıları henüz gelmemişti. Gerçi ufukta bir turist kafilesi görünür görünmez, nasıl geldiklerinin, tezgâhlarını ne zaman açtıklarının farkına bile varılmazdı. Avludaki çiçek ve ağaçların duvardaki demir pencereler arasından caddeye uzanma gayretini örnek alıp, turistlere satış yapmak için denemedikleri numara kalmayan bu lümpen proleterleri devrimci mücadeleye kazandırma yolları üzerine kafa yormalıydı.
Birkaç ay önce gerçekleşen hükümet değişikliğinin ardından, İstanbul Üniversitesi’nin devrimci öğrenci liderleri, uzun zamandır ülkücü öğrencilerin kontrolü altında olan, giriş kapısının önünden dahi geçemedikleri merkez binaya topluca girip derslere katılma kararı almışlardı. İki haftadan beri kalabalık bir grup, belirli bir disiplin ile avlu kapısına ulaşıyor, içeri giriyor, sağcı tacizler altında olsa dahi binaya ulaşıyor, amfide yerini alıyor, dersi izlemeye çalışıyordu. Oldukça büyük avlunun yüksek duvarları dışında kalan fakültelerin anti-faşist arkadaşları ise içeri girecek öğrencilere girişe kadar eşlik ediyordu.
Bugün, onaltı mart, güneşli bir çarşamba günü, İktisat ve Hukuk Fakültesi öğrencilerinin ‘sabah grubu’, ‘merkez bina mücadelesi’ için yine bir aradaydı. Şehrin yedi tepesinden birine adını veren Süleymaniye’nin bu tarih için bir başka tanıklığı daha vardı: On altı mart bin dokuz yüz yirmide, Birinci Cihan Harbi sonrasında muzaffer devletlerin işgal kuvvetleri İstanbul’a girmiş, Meclis-i Mebusan talan edilip kapatılmış, vekilleri sürgün edilmişti.

Pazartesi gecesi birkaç arkadaşı ile çıktığı afiş asma eylemi sırasında Saraçhane alt geçidinde yakalandığından, dün sabah okula gelememişti. Siyasilerin götürüldüğü ve ‘müteferrika’ diye adlandırdıkları polis merkezinde dayak yerken, süpürge sapını üzerinde kırma safhasına gelindiğinde şansı yaver gitmiş, gençten bir savcı gelip toplanan gençlerin hepsinin salıverilmesini istemişti. Meraklı tarih öğrencisi ev arkadaşı ise ‘müteferrika’nın, Osmanlı’ya matbaayı getiren adamın sarayda devlet büyüklerine hizmet etme anlamına gelmesinin yanı sıra, değişik suçluların toplandığı yer anlamına da geldiğini söylemişti.
Bir önceki Sirkeci Şube’ye alınışı, ‘Anti-faşist Güç Birliği Forumu’ sonrasında olmuştu. Polisler buldukları bütün öğrencileri amfinin daracık koridorlarına dizmişler, üzerlerine makineli silahlarını doğrultmuşlar, ağza alınmayacak hakaretleri ardı ardına sıralamışlardı. Üzerlerine silah doğrultulmuş öğrencilerden çıt çıkmamıştı, minik bir fısıltıda bile hepsinin boydan boya taranacağı korkusu iliklerine kadar işlemişti. Polisler yine elebaşı olarak tanıdıkları çehreleri alıp şubeye götürmüş, sıra dayağını falaka izlemişti. Üç gün müteferrikada kaldıktan sonra, önceden sözleştikleri gibi sinemaya gitmek için Nazlı ile buluştuğunda, ayakta durmanın ve yürümenin verdiği acı, gördüğü bütün işkencelerden daha çok canını yakmıştı. Genç kız, küçük elinde tuttuğu kitabı göğsüne bastırıp, iri gözlerini sonuna kadar açıp ‘neden böyle tuhaf yürüdüğünü’ sorduğunda, konuyu değiştirmek için kitabın kapağının ilginçliğinden, içeriğini çok merak ettiğinden bahsetmişti. Okuduğu bu kitap, Selma Lagerlöf’ün bir kitabıydı. Nobel ödülü alan ilk kadın yazardı. Ardından Nazlı’nın kadın haklarından, kadın özgürlüğünden uzun uzun söz etmesi, mücadele veren kadınlara ilişkin anlattıkları doğrusu ilgisini çekmeye başlamıştı. Ancak geleceğe ilişkin hedefleri, küçük burjuva bireyselliği içindeydi ve devrim için verilen mücadeleden çok uzaktı. Okulu yüksek derece ile bitirmek ve Amerika’da yüksek lisans yapmaktı tek isteği.

Soğuk çayını bitirdikten sonra ortadaki cam kâseye bir bozukluk bıraktı. Kahveye gelen öğrencilerden hesap istenmez, cebinde parası olan çanağa koyardı. Birinci medrese kahvehanesi de artık iyice kalabalıklaşmıştı; kimi tostunu yiyor, kimi gevrek simidini masa arkadaşlarıyla paylaşıyordu. Birçoğunun açılmakta zorlanan gözlerindeki uyku hali, içtikleri çayla beraber silinip gidiyordu.
Yavaş yavaş hareketlenip safları oluşturmak, üniversitenin sürekli kilitli tutulan Süleymaniye kapısı ile Sinan’ın artık musluklarından su akmayan çeşmesi arasında toplanmak, beşli sıralar halinde İstanbul Üniversitesi’nin ya da eski adıyla Darülfünun-u Osmanî’nin Beyazıt kapısına doğru yürümek gerekiyordu. Külliyenin yüzyıllardır süren varlığı, burada toplanan gençlerin korkularını kucaklıyor, inançlarını koyulaştırıyor, cesaretlerini coşturuyordu.
Çeşmeyi her görüşünde annesi geliyordu gözlerinin önüne. Nezarette kaldığını öğrenen bir hemşerisi durumu ailesine söylemiş, annesi gece gündüz çeşme gibi gözyaşını akıtınca, babası amcaoğlunu durumunu öğrensin diye İstanbul’a göndermişti. Kuzeni, annesinin çok meraklandığını, her akşam televizyon haberlerini kaçırmadığını, Allaha şükür ve dualarla yatıp kalktığını, babasının ise ne hali varsa görsün deyyus, diyerek çarşıda dolandığını anlatmıştı. Beraber gittikleri Kumkapı lokantalarından birinde, çok zayıflamış olduğunu söyleyerek tıka basa yemek yemesini istemişti. Döndüğünde ona, yediği içtiği dâhil olmak üzere gördüğü, duyduğu ne varsa, her şeyi soracaklarını biliyordu.
Toplananlar hemen hemen yüz kişiyi buldu, beşerli sıra olup kol kola girdiler. Gözler ileride, dudaklar suskun, kulaklar hassas; yürümeye başladılar. Her an taşlı sopalı ya da silahlı saldırı olacak beklentisiyle sıra yanlarında serbest dolaşan ve onları koruyan mücadele arkadaşları vardı. Esnaf hastanesine doğru giden bir ambulansa yol vermek için durduklarında, devrimci anti-faşist grup ikiye bölündü. Öndeki grup arkadakilerin yetişmesi için yavaşladığında, ambulansın arkasından koşan iki esmer adam, ona Nazlı ile gördükleri falcıyı hatırlattı. Birlikte Yıldız Parkı’nda dolaşırken karşılaşmışlardı.
Hercai menekşeler arasında gezinirken, Nazlı babasının taş plak merakını, Deniz Kızı Eftelya hayranı olduğunu, onun “Gel ey denizin nazlı kızı, nuş-i şarap et” şarkısına olan hayranlığı yüzünden kendisine Nazlı ismini verdiğini, ince, yumuşak sesiyle anlatırken ona, sanki yanı başında bir ışık yanıp sönüyordu. Saçlarını elleriyle taramak, narin bedenini kollarıyla sarmak, yeni yeşeren çimlerin ıslaklığında onu kucağında taşımak istiyordu. Düzgün beyaz ellerine dokunmak, pembe dudaklarını ısırmak, mantosunun önünü açtığında kazağından belli olan meme uçlarını öpmek arzusu yüreğine dolunca, söylenen hiçbir şeyi kulakları duymaz olmuştu. Devrimci mücadele beraberlikti, dostluktu, dayanışmaydı ama Nazlı’ya karşı içinden fışkıran şey bambaşkaydı ve bu hissettikleri ona, her şeyden, herkesten daha çok zevk veriyordu. Oysa öğrenci yurdunda yaptıkları salı toplantılarından birinde kız-erkek ilişkileri tartışılmış, devrimcilerin sevda ilişkilerinden uzak durmaları gerektiğini savunanlar baskın çıkmışlardı. Âşık olmak küçük burjuvalara özgü bir duyguydu ve devrim mücadelesinde önlerine çıkan içsel engellerden biriydi. Devrimcinin tek hedefi ve ideali olmalıydı, bu yolu saptıracak her türlü oluşumdan uzak durulmalıydı. Bu tartışma da tıpkı, ‘esnafların devrim mücadelesindeki yeri nedir, işçi sınıfının yanında mıdır, değil midir’ tartışması kadar uzun sürmüştü.
Nazlı’nın uzun kirpikleri, içindeki bütün tartışmaları silip süpürdüğü sırada önlerine çıkan esmer bir kadına sağ elini kaptırmıştı Ne olduğunu anlamaya fırsat kalmadan kadın, gözlerini bir yakaladığı avuç içine, bir de yüzüne çevirip bir şeyler mırıldanmaya başlamıştı: “Önümüzdeki beş-on gün içinde… büyük patlama olacak… orada bir tane 1 var, sonra bir D var, sonra 2 var, sonra yine 1 var, sonra 2, 7, 8 var, sonunda ise 0 var… rakamların arkasına kalabalık toplanmış, pusu kurulmuş, kan dökülmüş, acı sürülmüş…” demiş, susmuştu. Nazlı çok korkmuş,  ellerini kadından sakınmak için birbirine kenetlemiş, ‘hemen dönelim’ demişti. Ayrılırken, ‘ertesi günün dünya kadınlar günü olduğunu’ söylemişti.

Anti-faşist devrimci grup, avlu kapısına doğru normal yürüyüş temposuna geçtiğinde, forumların yapıldığı büyük anfi binasının önüne vardılar ki geçen yıl buraya, polisin binbir zorlukla aşağı indirdiği dev bir Deniz Gezmiş posteri asmışlardı. Büyük devrim liderinin görüntüsü falcının esrarlı rakamlarını kovalayınca, diline ucuna bir türkü geldi. Kimsenin duyamayacağı kadar alçak bir sesle söylemeye başladı:

Şarkışla’ya düşürmesin oy
Allah sevdiği kulunu oy
Gemerek’te çevirmişler
Deniz Gezmiş’in yolunu

Yaşa Türk ordusu yaşa oy
Dünya şaştı böyle işe oy
Ordu madalya göndermiş
Yusuf’u vuran çavuşa

Dudaklarının hareketine zihninde çalan sazlar eşlik ediyor, sonra da ‘Gel ey denizin Nazlı kızı’na karışıp gidiyordu. Sonra Deniz idama mahkûm olup cezası onaylanıyor, saz yine ortaya çıkıp dudaklarına ezgili güfteler sunuyordu:

N’olayidim, olayidim
Okuryazar olayidim
Deniz mahkemeye düşmüş
Avukatı ben olaydım

İki haftadır yaptıkları gibi, basamak basamak arkaya doğru yükselen geniş amfinin kapı tarafındaki uzun sıralarına oturdular. Orta sıralarda oturanlar bitaraf olanlardı, yani lümpenler. İlk üniversite binasına girebildikleri gün sayıları beş-on olan devrimciler, artık kırkı-elliyi bulduğundan cam tarafında oturan ülkücülerle eşitlendiler. Bitaraf-lümpen sayısı, devrimci ve ülkücülerin toplamından fazlaydı. Sınıfın kayıtlı öğrenci sayısı ise amfide bulunanların en az üç katı kadar vardı. Karşılıklı olarak ‘Kahrolsun Faşistler!’, ‘Kahrolsun Komünistler!’ bağrışmalarından sonra kapıdan giren kısa boylu, kısa boyunlu, kısa kravatlı, kısa saçlı, dikdörtgen gözlük çerçeveli hoca kürsüye doğru yürüdü, basamağı tırmandı. Elindeki küçük kitaptan anayasa maddesini okumaya başladı: “Türkiye Cumhuriyeti, Demokratik, Laik ve Sosyal Bir Devlettir.”
Devrimci grubun ikinci sırasının başında oturan genç ayağa kalkıp oligarşik devletin nasıl demokratik olabileceğini hocanın açıklamasını isterken, ülkücü gruptan “Kahrolsun Komünistler!” sloganı yükseldi. Kapı tarafının üçüncü sıra başındaki öğrenci ise dört yılda bir yapılan seçimlerde köy ağaları ile fabrika patronlarının istediği kişilerin milletin vekili olarak seçildiğini, baskı altındaki işçi ve köylü sınıfının ezikliğinin devam ettiğini söylediğinde, karşı taraftan “Komünistler Moskova’ya!” nidaları duyuldu. Dördüncü sıradaki genç ayağa kalkıp da, düzenin efendileri burjuvaların ve emperyalist güçlerin yanında yer aldığı için bağımsız bir cumhuriyetten söz edilemeyeceğini söylediğinde, bu kez “Merkez Bina Komünistlere Mezar Olacak!” sesleri yankılandı duvarlarda. Beşinci sıradaki genç, gerçek demokratik devletin devrim sonucunda oluşturulacak proletarya diktatörlüğüyle mümkün olacağını söylediğinde, ön sıradaki devrimcilere yumruklar atılmaya başlandı. ‘Kahrolsun’ sesleri arasında tekmeler, atılan kafalar gidip gelirken içeri giren polis, Anayasa Hukuku Profesörü’nü kazasız belasız amfiden dışarı çıkarma telaşı içinde sağa sola koşturdu. Ardından kollara, bacaklara, kafalara, sırtlara, bellere, boyunlara polis copları inip kalkmaya başladı. Devrimci liderler karga tulumba yakalanıp kapıdan dışarı sürüklenirken arkada kalan sesler cop darbelerinin devam etmesi nedeniyle duyulmaz olmuştu.

Bina önünde, yüksek kaide üzerine konmuş, aralarına yol göstericilerini almış genç kadın ve genç adam heykeli etrafında toplandılar. Heykel vücutlar, arkeoloji müzesindeki Helenistik dönem tanrı-tanrıça figürlerini andırır biçimde yapılmıştı. Elinde meşale tutan kadın ile sol omzuna dayadığı bayrağı gururla taşıyan genç adamın tam ortasında, sol elini yukarı kaldırmış, tıpkı Romalı bir komutanı andıran orta yaşlı yol gösterici heykeli vardı. Cumhuriyet döneminin karakteristik heykeli etrafında biriken devrimci öğrenciler, önceki gün yaşananları dile getirerek, kapıdan çıkma düzeni konusunda tartışmaya başladı. Dün merkez binadan çıkışta, kemerli ve kuleli büyük kapının önünde bir grup ülkücü birikmiş, çıkışta gençlere ölüm tehditleri savurmuştu. Bugün aynı olayın tekrarlanacağı düşünülerek arkadan gelenleri korumak amacıyla güçlü kuvvetli olanların önden kalkan gibi çıkarak arkadaşlarını olası bir saldırıdan koruması önerildi. Yapılan konuşmalar sonucunda kabul edilen, önceden yaptıkları gibi bütün devrimcilerin beş kişilik sıralar halinde kapıdan çıkması oldu. Kol kola, kızlı erkekli, hukuk ve iktisat fakülteli olarak yola koyulduklarında, ne yeni yeşermeye başlamış ağaçların ne de boyu üç dört parmağı geçmiş yemyeşil çimin güzelliğini fark edebildiler. Endişeli dakikaları yok etmek için güneş tepeden sarkıttığı ışığını arttırmış, gökyüzü birkaç beyaz bulutu takınıp süslenmişti.

Karnındaki kasılmayı, Süleymaniye’ye ulaşana kadar yaşanacak olan tedirginlikten ziyade, dün geceden beri aç oluşuna bağladı, vardıklarında Ali Usta’nın pilav üstü kurusunu yer yemez, burulma ve kasılmadan eser kalmayacaktı. Yanındaki kız arkadaşının ortaya geçmesini söyledi. Geçen 1 Mayıs’ta, yine böyle parlak bir güneş altında yapılan büyük toplantıda ezilen genç kızı hatırlamıştı. Gözlerinin önüne Taksim’in ara sokaklarına kaçışan, yere yığılan, sıkışan insanlar gelip gidiyordu. Duyduğu acı, beynindeki faşist devlet öfkesine vurunca, bütün kızların sıra ortasına alınmasını istedi.
Milletçe eğitimin ve gençliğin simgesi olarak kabul görmüş tarihi Beyazıt Kapısı’na ulaştılar. Kapının sahaflar çarşısı tarafında bir grup ülkücü toplanmış, “Kahrolsun Komünistler”, “Beyazıt Komünistlere Mezar Olacak!” diye bağırıyordu. Kol kola giden grubun ilk sırası, düzenini hiç bozmadan, söylenenlere en ufak bir tepki bile vermeden hep yaptıkları gibi sağa doğru döndü. Peşlerinden gelenler dışarı çıkar çıkmaz,  küçük öfkeli kalabalıktan ‘komünist, ölüm, mezar, kahrolsun’ seslerini işittikten sonra sessizce öndeki arkadaşlarını izledi. Sağdaki sokağa dönen ilk sıradaki öğrenciler,  Eczacılık Fakültesi’ni henüz birkaç metre geçmişti ki müthiş bir patlama sesi duyuldu. Siyah ve kalın bir duman kapladı ortalığı. Fırlayan irili ufaklı parçalar, kol kola yürüyen gençlerin sırtlarına, başlarına, kollarına, ciğerlerine, kalplerine, ayaklarına saplanıyordu. Aynı anda sol taraftaki merdivenli yoldan ateş açılmaya başlandı; bomba parçalarından kurtulan bedenler kurşunlanıyordu bu kez.

Nazlı’nın yumuşak sesi, Deniz Gezmiş’in gülümseyen bakışı, annesinin sıcak çorbası,  işgal kuvvetleri, Eftelya’nın şarkısı, falcının yüzü, caminin duvarı, dişinin ağrısı, yurt toplantısı, gece afişleri, müteferrika falakaları, yol gösterici heykeli, devrim andı, bir metal parçasına yüklenerek sırtına saplandı. Baharı İstanbul’a getirecek beyaz, pembe, yeşil, sarı, mavi, kırmızı, mor kelebekler dolaşmaya başladı etrafta. Yarım günlük ömürlerinin bitmeye yakın dakikalarında, yedi genci alıp götürdüler narin kanatlarıyla. Üniversitenin yüksek duvarındaki martılar ve ulu çınarın üstündeki serçeler isyan ettiler yedi düvele kelebekler giderken.

Saflık Örtüsü (Öykü)
Artshop Yayınları, Mart 2010
S:79-91

* Yazarının izni ve onayıyla yayınlanmıştır.