Profesör Mali Romantik-Uzun Saç ve Kız

Bir zamanlar bir profesör vardı, adı Mali’ydi. Aslında, adı Ali’ydi, yani oldukça yaygın bir Türk erkeği adı. Ancak, Fransa’daki öğrencilik yıllarında resmi olarak Monsieur Ali olarak hitap edilmeye alışmıştı. Yazılı olarak, Fransızlar bunu “M. Ali” şeklinde kısaltırdı.

Türkiye’ye döndüğünde, öğrencileri, onun onları sık sık Fransa’daki deneyimleriyle etkilemeye çalışmasından bıktığı için ona “Mali” adını takmışlardı. Bazıları, doğal koyu rengiyle hâlâ başının üstünden çenesinin altına kadar uzanan ve yüzünü çerçeveleyen uzun saçlarıyla, fotoğraflarda kendini beğenmiş bir şekilde poz verdiğini bildikleri için ona “Mali Romantik-Uzunsaç” bile diyordu. Mali, kendisini gerçekten çok seviyordu. 

Mali elli yaşındaydı, uzun saçları hâlâ doğal koyu rengindeydi ve yüzünü çerçeveleyerek başının tepesinden çenesinin altına kadar uzanıyordu. Kısa boyluydu ve oturduğunda karnında hafifçe çıkan küçük bir karpuz göbeği vardı.

Yaşına rağmen genç ve dinamik bir izlenim bırakıyordu. Adeta yetmiş yaşında da böyle olacağının sözünü veriyormuş gibi bir havası vardı. Üniversiteye kot pantolon, beyaz spor ayakkabı ve sırt çantasıyla gelirdi. Her şeyi biliyormuş gibi görünürdü. Fransa’da okumuştu. Orada çeşitli heyecanlar yaşamıştı. Kariyerinin başından itibaren Fransa’da öğrendiklerini Türk entellektüel dünyasına sunma konusunda büyük bir aciliyet hissetmişti.

Bu yüzden yaptığı işin çoğu, yurtdışında öğrendiklerini çevirmek, özetlemek ve yayınlamak şeklindeydi. Belki onu daha doğru bir şekilde bir literatür özetleme profesörü olarak tanımlamak daha iyi olurdu. Yani Mali yabancı akademisyenlerin çalışmalarını çevirerek ve geri dönüşüme sokarak geçinmekteydi. Kendi başına pek araştırma yapmamıştı. Kendisini büyük bir hevesle seviyordu. Türkiye’ye yeni bir literatür, yeni bir düşünce tarzı ve yeni bakış açıları getirecek olanın kendisi olduğuna dair büyük hayalleri vardı. Her şey artık değişecekti. Ve bu değişimi getirecek Tanrı oydu. 

Mali, özellikle kız öğrencileriyle kurduğu iyi ilişkilerle gurur duyuyordu. Güzel kızlara iltifat etmeden geçemez, onlara en onaylayıcı bakışını sunardı. Televizyon sunucusu olmak isteyen, büyük ve güzel şekilli gözlere sahip genç kıza yaptığı gibi. Kısaca ona adına Kız diyeceğiz.

O gün, kız yeşil renkli lensleri kahverengi gözlerine takıp buna uyumlu bir eyeliner sürdüğünde, Mali başını sallayarak ve gülümseyerek kıza onun yeni görünümünü onayladığını ifade eden bir bakış ve gülümseme vermekten kendini alamadı; uzun ve araştırıcı bir bakışla, ona baktı. Mali, Kız’a bakma görevini, bir tür geri bildirim olarak, profesörlük görevinin bir parçası olarak hissetti. Güzellik teşvik edilmeliydi. 

Kız, Mali’nin bakışını fark ettiğinde, John Berger’ın “Görme Biçimleri” adlı kitabında yazdıklarını hatırladı. Berger, “Erkekler kadınlara nasıl davranacağına karar vermeden önce onları gözlemler” demişti ve eklemişti: “Erkekler kadınlara bakar. Kadınlar kendilerine nasıl bakıldığını izler.

Bu esnada aslında kadını kendi içinde gözlemleyen erkektir: buradan gözlemlenen dişi pozisyonu çıkar. Kadın böylece kendini bir nesne haline getirir - ve özellikle de bir görme nesnesi haline getirir: yani bir görüntüye dönüşür.” Kız, gözlemlendiğini anladı - ve aynı zamanda kendisini gözlemlenirken izlediğini fark etti. Kız, hemen Mali’nin onu gözlemlemesinin, adamın daha geniş bir hırsının parçası olduğunu, üzerinde kontrol sağlama amacını taşıdığını anladı. O sergileniyordu ve Mali, geçmişte diğer bilim adamlarının fikirlerini özetlediği gibi, şimdi de Kızın bedenini özetliyordu.

Mali’nin üniversite öğrencileriyle flört etmesi zaten alışılagelmişti. Bunun farkedilmemesi imkansızdı. Belki de Fransa’daki eğitimi ona cinselliğini veya en azından cinsel tercihlerini değerleri öğretme aracı olarak kullanmanın yolu olduğuna ikna etmişti. Böyle bir yorum kesinlikle Mali tarafından memnuniyetle karşılanır ve onu uygunsuz davranış şüphesinden kurtarırdı. Mali’nin kesinlikle onaylamayacağı alternatif yorum, sıradan pis bir yaşlı adam olduğu, bir profesörü ünvanı altında, cinsel bir avcılık yaptığı, özel arzular ile kamusal kariyer arasındaki sınıra saygı göstermeyi reddettiği ve kız öğrencileri özel harem üyeleri olarak gördüğü olurdu. 

Peki Kız bu durumda ne yapabilirdi? Mali’nin onaylayıcı jestlerini, davetkar gülümsemesini, içine işleyen bakışını nasıl bir tepkiyle karşılayabilirdi? Ya Mali’nin hayranlığını ciddiye alır ve karşılık verirse, sonra da kız öğrenci-erkek profesör samimi bir ilişkiye başlarsa? (“Samimi mi? Yoksa “yıldırıcı” mı? Hangi kelime böyle bir ilişkiyi en doğru şekilde tarif ederdi? Bunu yakın bir arkadaşlık olarak mı düşünmeli yoksa güç kullanımının acımasız ve şiddetli bir uygulaması olarak mı? “Samimi” olmak eşitliği gerektirmez mi? Eşitsizler arasındaki bir ilişki, her iki katılımcı için de samimi olabilir mi?) Ya da kız Mali’nin yaptıklarını görmezden gelebilirdi. Ancak bu güç ve cesaret gerektirirdi. Peki kız yeterince güçlü ve cesur olabilecek miydi? 

Mali’nin bakışlarını Kız’a yönelttiği gören yaşlı bir kadın profesör vardı. Ancak o olaya göz yummayı tercih etti. Belki de yaşananların ne kadar olağandışı olduğunu anlamadı. Belki Mali’nin alışkanlıklarına alışmıştı ve bunun Fransa’ya gitmiş birinden beklenecek bir şey olduğuna inanıyordu. Diğer taraftan bu yaşlı kadın profesör, Mali’nin bakışının hedefi değildi. O yüzden onun için olayı görmezden gelmek kolaydı. Ama Kız’ın durumu farklıydı. O, Mali’nin gözleri tarafından nüfuz edildiğini hisseden kişiydi. Mali’nin davetkar (ve istilacı) bakışlarını görmezden gelebilseydi, hiçbir şey olmamış gibi çalışmalarına devam edebilirdi.

Burada olağanüstü bir şey olacak, sevgili okuyucu. Zaman açılacak ve kendini iki paralel yola bölecek ve her ikisi de Kız için mevcut olacak. Kız bu iki yoldan birini seçebilir ama aynı anda ikisini birden seçemez. Onun seçimine bağlı olarak hikayemiz farklı yönlerde gelişecek. 

Birinci yol: Kız, kendisinin de bir parçası olduğu üniversite bağlamında üstün ve güçlü olduğu için Mali’nin sunduğu şeylere uyması gerektiğine inanarak (karpuz şeklindeki göbeğini iğrenç bulduğunu inkar edemese de) Mali’nin yakınlaşma davetine ikna olmasına izin verir. Mali’nin davetini kabul eder ve onun tarafından istila edilmesine izin verir. Daveti istila takip eder. Adamın gücü ve Kızın güçsüzlüğü. Kris Kristofferson’ın bir zamanlar söylediği gibi, “İnsan olmanın bedeli, ödeyecek kadar fakir olduğunuzda ortaya çıkar”.

Kız akademideki geleceğini, Fransa’ya gitmiş ve bakışlarını bir fetih silahına dönüştürmeyi öğrenmiş bir profesörün onayı için takas eder. Artık hem onun öğrencisi hem de metresi olamaz. Onun sınıfında oturmak, sadece onun tarafından değil, büyük olasılıkla bu ilişkiden haberdar olan öğrenci arkadaşları tarafından da incelenmek dayanılmaz olacaktır.

Artık Mali’nin hayal gücünün onun için tasarlayabileceği her türlü konuma indirgenecektir - onun ilham perisi, oyuncağı, erkekliğinin canlı kanıtı. Sahip olabileceği her türlü gücü bundan böyle kendi başarısından değil, Mali’den alacaktır. Tek gururu ona verebileceği hazda, egosunun tatmininde, fetihçi profesörün durmadan şişen egosunda bulacaktır. Kız, Mali’nin bir zamanlar bakışlarında yarattığı nesne olmayı kabul eder. Ancak, onun memnuniyeti için ödemek zorunda olduğu ne büyük bir bedeldir. Akademik çalışmalarından, akademide bir gelecek beklentilerinden, güvenli ve düzgün bir ücretli işten vazgeçer. 

Ve en önemlisi, kendisinden vazgeçer. Artık düşündükleri, istedikleri ve ihtiyaçları, Mali’nin düşündükleri, istedikleri ve ihtiyaçlarından sonra gelir. Onun sesi susturulur, Mali’nin sesi her yerdedir. Ancak, bu tür eşitsiz ilişkilerde sıkça olduğu gibi, Mali ondan sıkılır ve ondan kurtulmaya karar verir. “Bir süre görüşmeyelim,” der. 

Kız, bunun anlamını anlayamaz. Neden, birdenbire, Mali’nin bakışındaki ateş sönmüştür? Hala bedenini inceliyor, ancak gözleri şimdi daha az aç hissediyor. Yasak meyveyi tatmış ve artık onun açığa çıkaracak hiçbir sırrı kalmamıştır. Kız kendini istenmeyen biri gibi hisseder. Tekrar sınıfa gelerek kendini ispatlamaya çalışır, ancak Mali tarafından alenen küçümsendiğini görür. Mali bütün sınıfın önünde ona hazırlanamadığı soruları sorar ve cevap veremediğinde eliyle küçümseyici bir jest yapar ve ona (ve tüm sınıfa) şöyle der: “Hayır, tabii ki cevabı bilmiyorsunuz. Neden bilmelisiniz ki? Sonuçta, geldiğiniz köyde o kadar çok kitap okumuyorlar, değil mi?” 

Sözlerini boğazına ve göğsüne çakılmış çiviler gibi hisseder. Konuşamaz, ama göz kapaklarının arkasında nasıl gözyaşlarının yandığını hisseder. Daha önce hiç bu kadar aşağılanmamıştı. Kendini savunmaya çalışır: “Ailem hiçbir köyden gelmiyor, bunu biliyorsunuz.” 

Ancak Mali yine ona döner: “Ooo, yani şehirde doğduğunuz için üstün olduğunuzu mu düşünüyorsunuz? Ama şehirde de cahil insanlar ve karakaçanlar var.”

Bu onun için fazlasıyla ağır olur. Mali’nin karakaçanlar hakkındaki sözü onu vurur. Adam, açıkça, sınıfın dikkatini kızın cilt rengine çekmek ister; Kız'ın Türk-Kürt karma kökenli olduğunu ima ederek, bunun da onun genel toplumsal ve kültürel konumunu sorgulamak için yeterli bir sebep olduğunu düşünür. Ayrıca sanki bu yeterince kötü bir durum değilmiş gibi, Mali, onu zeki olmayan inatçı bir hayvana benzetir.  Kız, artık, sadece oturup üzerine yüklenen tüm bu istismara katlanamaz. Gözyaşları yanaklarından süzülürken, kitaplarını toplar ve aceleyle derslikten ayrılır. Ama oturup üzerine yığılan tüm hakaretleri kabul edemezdi.

Gözyaşları yanaklarından aşağı akarken kitaplarını topladı ve hızla derslikten çıktı. Tüm bu aşağılamalar karşısında Kız’ın yapabileceği pek bir şey yoktu. Mali’nin onu alay konusu bir nesneye dönüştürmeye çalıştığını anladı, ancak nedenini anlayamıyordu.

Kız yavaşça fark etti ki Mali tarafından hep bir nesne olarak algılanmıştı. Önce cinsel arzusunun nesnesi olarak, ardından aşağılama nesnesi olarak. Mali artık bakışını diğer genç kadın öğrencilere çevirmiştir. Kız ailesine Mali’nin yaptıklarını anlatır ve onlarla birlikte dekanlık ofisine giderek Mali’nin davranışları hakkında şikayette bulunurlar, ancak ciddiye alınmazlar.

Dekan, “Sizin sözünüz Profesör Mali’ye karşı”, der, “ve o, iyi bir hoca olarak üstün bir itibara sahipken, siz ise burada pek iyi bir öğrenci olmadınız.” 

Kız, dekanın Mali’yi şikayetiyle yüzleştirip yüzleştirmediğini sorar. “Evet,” diye yanıtlar dekan, “ancak Mali meseleye oldukça makul bir açıklama getirdi: Siz ona hoşlanıyormuşsunuz, pek çok kadın öğrencinin yaptığı gibi, ve sizin yaklaşımlarınızı reddettiğinde, resmi bir şikayette bulunarak intikam almak istemişsiniz. Şimdi, genç hanımefendi, böylesine temelsiz suçlamaları yaptıktan sonra burada eğitiminize devam etmek istemeniz beni şaşırtıyor.”

Kız, dekana şaşkınlıkla baktı. “Üniversiteden ayrılmamı mı istiyorsunuz?” diye sordu. Dekan cevap vermedi, sadece kağıtlarına baktı ve görüşmenin bittiğini belirtti. 

Kız tamamen kırılmıştı, umutsuz ve tam olarak anlayamadığı bir yenilgi ve utanç duygusuyla doluydu. Sonuçta suçlu olan Mali‘ydi, burada istismar edici davranışta bulunan Mali’ydi. Kız dekanlık ofisinden ayrıldı ve ailesiyle birlikte evine döndü.

Kendisinin ve ailesinin yanı sıra diğerlerini de hayal kırıklığına uğrattığını hissetti. Sanki Mali ile yaşadığı karşılaşma, ona yakın olanları da mahkum etmişti. Bu durumu bir kız kuzeninin üniversitesinde cinsel tacize uğradığını öğrendiğinde daha sonra yeniden düşündü. Kuzeninin başına geleni kimseye söylememe kararı aldığını ve bunun yerine araştırma asistanlığı görevini bıraktığını öğrendi. “Acaba kuzenim bunu kendimi savunamadığım için mi yaptı? Benim yaşadığımın başına gelmesinden mi korktu mu?” diye kendine sordu Kız. 

Suçluluk duyguları zihnini işgal etti, tıpkı önce Mali’nin bedenini işgal ettiği gibi. Bu suçluluk duygularını anlamıyordu. Neden mağdur, suçlulukla yaşamak zorunda olan kişiydi, suçlu serbest dolaşıyordu? Kız, akademide veya başka bir yerde parlak bir gelecek umudu taşımanın imkansız olduğunu düşündü. Kendine veda etmiş olarak, tek ileriye gidebileceği yolun, başka bir Mali aramak olduğunu düşündü, onu davet edecek ve işgal edecek başka bir adam, onu kendi enstrümanı, oyuncağı, oyuncak olarak kullanacak başka biri.

Ancak, sevgili okuyucu, zaten biliyoruz ki Mali ve Kız'ın hikayesi böyle gelişmek zorunda değil. Her şey, kızın ilk başta adamın tavırlarına nasıl yanıt verdiğine bağlı. Ya Kız onun isteklerine boyun eğmek yerine onu reddetseydi?

İkinci yol. Kız, Mali’nin yaklaşımını küçümsemeyle izler. Bu şiş karınlı yaşlı adamın, yağlı uzun saçlarıyla kendisi gibi bir kızın ya da hatta aynı yaştaki herhangi bir kızın onu ciddiye alacağını nasıl gerçekten düşündüğünü merak eder.

Bu yaklaşım, Fransa’ya öğrenim için giden erkeklere özgü bir şey miydi? Bunlar orada peynir, şarap ve kendilerine kolayca kapılan kadınlar üzerinden beslenirler ve bu nedenle kafaları şapkalarından daha büyük hale gelir. Dünya’nın onlar için tadılacak, çiğnenecek ve tükürülecek bir kadınlar büfesi olduğuna inanırlar. Kız, Mali’ye bir ders vermeye karar verir.

Kız da Mali’ye gülümser, ona karşı ilerlemelerinde kendisini güvende ve kendinden emin hissettirir. Adam yakındaki parkta bir piknik için onu çağırdığında, o da evet der. Mali heyecanlıdır. Yanında otururken, elinde bir kadeh şarapla, eğer onu doktora tez danışmanı olarak seçerse ona öğretebileceği şeylerden bahseder.

Aynı zamanda diğer elini yavaşça bacağına doğru hareket ettirir ve eteğin altında, doğrudan uyluk hizasına yerleştirir. Kız, hava sıcak olmasına rağmen donakalır. Kız, Mali fark etmeden, telefonunun kamerasını etkinleştirir ve bir video kaydı başlatır. Oldukça emindir ki kamera, Mali’nin yüzünü ve uyluğundaki elini yakalayacaktır. Ve öyle de olur. Daha sonra, giderek sarhoş olan Mali ve terli ellerinden kendini kurtarmayı başardığında, telefonunu kontrol eder ve pikniklerinin mükemmel bir videosunu bulur. Videosunu bilgisayarına kaydeder, ancak aynı zamanda üniversitede videodan birkaç resim de çıkarır.

Ertesi gün Mali, Kız ile bir başka yakın karşılaşma için heyecanla doluydu. Beklentileri vardı. Umutları vardı. Yani, aslında beklentileri ve umutları, ofis kapısına yaklaşıncaya kadar vardı. Orada, kırmızı yüzlü, arzusu ve şehvetiyle parlayan yüzü, ve büyük, ıslak elinin bir kadının uyluğuna sıkıca yerleştirildiği iki büyük fotoğraf buldu yapışkan bantla tutturulmuş. Kadının yüzü görünmüyordu, ancak Mali’nin yüzü çok netti. Hemen anladı fotoğrafların dünkü piknikten olduğunu. Bir süredir fotoğraflara bakan iki kız öğrencinin kıkırdayan seslerini duydu. “Saçına bak”, “saçına sıvı yemek yağı mı sürüyor, yoksa niye bu kadar yağlı görünsün ki?” 

“Ve eline bak”, diğeri dedi, “tırnaklarının altındaki kirleri görüyor musun?” 

Ve güldüler. 

Bir süreliğine korku ve şaşkınlıkla taş kesilmiş olan Mali, şimdi uyanmıştı. Kızgın bir homurtuyla ileri atıldı ve fotoğrafları yırttı. Artık birçok öğrenci ofisinin önünde toplanmıştı. Mali yüzlerine bakmadı. Kendini yargılanmış hissetti ve hiç hoşlanmadı. Aslında, bundan nefret ediyordu. Artık kendini kontrol edemiyordu. Ardından koridorda Kız’ı gördü. Öfkeyle koşarak ona doğru ilerledi. “Seni şerefsiz”, diye bağırdı, “seni bunun için öldüreceğim.” 

Artık daha fazla insan toplanmış, bu bağırma ve gürültünün neden olduğunu merak etmeye başlamıştı. Mali’nin fakültedeki meslektaşları, onun koridorda koştuğunu görünce şaşkınlıkla izlediler. Onu zorla kızın elinden tutarken görünce daha da şaşırdılar, “Telefonunu ver! O lanet videoyı istiyorum senden!” diye bağırıyordu. 

Kız, onu istediği yere getirmişti şimdi. “Ne yapıyorsun? Bırak beni! “Yardım edin! Bana yardım edebilecek biri var mı? Saldırıya uğruyorum!” diye bağırdı Kız. 

İki kaslı öğrenci ve bir profesör, Mali’yi omuzlarından yakalayarak Kız’dan uzaklaştırdı. “Kendine gel, hoca!” dedi profesör, ekledi: “Bunun tutanağını tutmalıyız. Üniversitede şiddet olmamalı.” 

Mali Rektörün odasına götürüldü. Hala kapısından aldığı fotoğrafları elinde tutuyordu. “Bu nedir, Mali?” diye sordu Rektör. “Aklını mı yitirdin? Bir kız öğrenciye fiziksel saldırıda mı bulunuyorsun? Bu ne çeşit bir delilik? Ve elindeki o fotoğraflar ne?” 

Mali, bunların konuyla alakası olmadığını söylemesine rağmen, Rektör ondan fotoğrafları vermesini istedi. Rektör fotoğraflara hızlıca göz gezdirdi ve hemen durumu anladı. “Ne yaptın sen, Mali? Üniversitemizi böyle bir rezalete karışarak rezil ettin ve bunun üstüne bir de kız öğrenciye fiziksel saldırıda bulundun.

Bu fotoğrafları çeken o öğrenci miydi? Umalım da onları gazeteye de götürmesin. Ama sen burada kariyerini bitirdin, Mali. Sana bir aylık maaşını tazminat olarak vereceğim, ama bugün hemen buradan ayrılmalısın; bir daha asla yüzünü görmek istemiyorum.” 

Yıkılmış, boş hisseden ve neye uğradığını hala tam olarak anlamayan Mali, Rektörün odasından dışarı sendeledi. Akademik kariyeri sona ermişti. Kız onu bitirmişti. Mali Kampüs alanını terk etti ve, tamamen sarsılmış hissederek sokağa adım attı. Uzaktan Kız’ın sırtını gördüğünü düşündü. İçinde kontrol edemediği bir öfke birikmeye başladı. Etrafa bakındı, yerde bir demir çubuk gördü, onu aldı ve sokağın aşağısına doğru koşmaya başladı.

Bu sefer intikamını alacaktı. Sonuçlar umurunda değildi. Fransız eğitiminin ona sağladığı tüm o üstünlüğü elinden alan Kız’ı öldürecekti. Şimdi neredeyse kıza vurabileceği mesafedeydi. Demir çubuğu kaldırdı, Kız’ın boynunun arkasını hedef aldı. Sevgili okuyucu, burada hikayemiz beklenmedik bir dönemece giriyor. Mali'nin Kız'ı kovaladığı sokakta yaşayan orta yaşlı bir kadın olan Selma, hikayemizin yeni bir karakteri olarak ortaya çıkıyor.

Selma, mahallede faaliyet gösteren çetelerden korktuğu için asla akşamdan sonra dışarı çıkmaz. Ancak öğle yürüyüşünü çok sever, çünkü sokak, yakındaki üniversiteden gelen akademisyenler öğle yemeğine çıktıklarında kalabalık olur ve Selma o zaman kendini güvende hisseder.

O gün, Selma'nın akademisyenlerin bulunduğu kalabalık bir ortamda güvende olma güveni, kötü bir şekilde boşa çıkar. Mali, demir sopayı Kız'a karşı salladığı anda, Selma tam önünden geçer. Kıza değil, Selma'nın başına vurur. Kadın acı bir çığlık atar ve yere düşer. Çoğu zaman bir erkek saldırdığında yaralanan genellikle bir kadın olur, hedef bu kadın olsa da olmasa da.

Kız döndü ve Mali’nin hala elinde demir çubukla durduğunu gördü. Soğukkanlı bir şekilde ona baktı. “Evet, elbette sıradan bir adam değilsin, Mali,” dedi, ardından hızla telefonunu çıkarıp polis ve ambulansı aramaya başladı. 

Ertesi günün gazeteleri Mali’nin fotoğrafını birinci sayfalarında verdi. Üniversitesi, cinsel tacizi önlemek için özel bir komite kuracaklarını açıkladı. Kız, bu komitede öğrenci temsilcisi olarak yer alacaktı. Üniversite, kıza cinsel taciz konusunda kadın öğrenciler, erkek profesörler ve istismar konularını ele alan bir doktora tezi yazması için özel finansman sağlandı. Herkes onun parlak bir akademik geleceğe sahip olacağını düşünüyordu. 

Öyleyse, sevgili Okuyucu, siz ilk izleğe mi yoksa ikinci izleğe mi inanıyorsunuz? Kız hangi izleği seçecek? Hangi izleği seçebilir? Belki de cevap, sadece Kız hakkında değil, aynı zamanda siz değerli Okuyucu hakkında da bize bir şeyler anlatacaktır.

Zorluklarla cesurca yüzleşmeye ve meydan okumaya inanmayı mı tercih ediyorsunuz, yoksa hepimizin etkisiz kaldığımız toplumsal yapıların içine hapsolduğuna mı inanıyorsunuz? Sonra… bu yapılar nasıl değiştirilir ve en nihayetinde nasıl ortadan kaldırılır? Kız, sadece kontrol edemediği koşulların pasif bir alıcısı mı olmalı, yoksa kendi geleceğinin bir öznesi olarak bulunduğu durumu kontrol altına alabilir mi? Hikayeyi tekrar okuyun, düşünün ve kendiniz karar verin.

(FFT/PB/EMK)